Rozdział X

Nathan w mgnieniu oka znalazł się pod domem. Od razu udał się do kuchni, aby czegoś się napić. Oparł się o beżowy blat i myślał. Nie mógł uwierzyć w to co zobaczył. Nie wiedział co robić. Pierwszym pomysłem jaki przeszedł mu do głowy, to to, że może powie siostrze o tym co widział. Niestety rozmyślił się, ponieważ wiedział, że Katherina jest zabujana w Lee. Na pewno mi nie uwierzy - pomyślał. Zapatrzony w drzwi, nie zauważył jak Kath wyszła zza rogu. Nathan aż podskoczył ze strachu.
- Coś nie tak? Wyglądasz jakbyś zobaczył ducha - zauważyła.
Nathan przez chwilę myślał co powiedzieć. Zdecydował się, że powie o mgle i tajemniczym mężczyźnie. Chciał zobaczyć jej reakcję, delikatnie ją wprowadzić do wydarzenia, które dzisiaj zaszło.
- Szedłem do Poli. W czasie drogi pojawiła się mgła i szedł za mną jakiś mężczyzna. Nie widziałem twarzy, tylko kontury postury. Szedł za mną aż do szpitala, potem znikł i mgła też.
Dziewczynie poczerniały oczy. Tak bardzo urosły jej źrenice, że nie było widać brązowych tęczówek. Jej reakcja nie była oczekiwana. Nathan spodziewał się jej gadki o ćpaniu, lub po prostu wyśmiania.
Katherina jak sparaliżowana usiadła do stołu i spojrzała na Nathana.
- Mówisz serio?
- Oczywiście.
- Mnie też ktoś śledził. Widziałam tego mężczyznę na cmentarzu, gonił mnie aż do domu. On wie gdzie mieszkamy.
- Co? - Nathan nie mógł uwierzyć własnym uszom.
- Dlaczego mi nie powiedziałaś? Albo chociaż Melissie?
- Czego kto mi nie powiedział? - Melissa była w domu. Wróciła już z pracy. W końcu był wieczór.
Rodzeństwo się zmieszało.
- Eeee dostałam jedynkę z polskiego - powiedziała Katherina.
- Oh no przestańcie. Nie robilibyście takiej afery. Po za tym bardzo się zmieszaliście gdy weszłam. - ciocia złożył ręce na piersiach i patrzała się podejrzliwym wzrokiem na nich.
- No tak. To jest straszne. Dopiero co się zaczęła szkoła, a ja już dostałam jedynkę. Pech ciągnie za sobą pech... Boję się, że będę miała problemy.. - powiedziała ze skruchą. Nathan tylko przytakną głową.
- Ojj jedna jedynka nie zaszkodzi. Nie ma czym się martwić, ale poprawisz to, dobrze?
- Oczywiście. Pójdę się uczyć.
- Taa ja też powinienem - powiedział Nathan.
Oboje poszli na górę do swoich pokoi. Chcieli jeszcze pogadać, ale nie było jak. W końcu Nathan wpadł na świetny pomysł. Wziął z biurka zeszyt od chemii i poszedł do Katheriny.
- Hej - powiedział szeptem wchodząc do jej pokoju.
- Co tu robisz? Melissa będzie się dziwić.
- Hej, wytłumaczysz mi chemię? - powiedział trochę głośniej.
Katherina od razu załapała o co chodzi. Nathan przysiadł się do niej. Dziewczyna położyła otwarty na losowej stronie zeszyt. Zaczęli rozmawiać.     
- No więc.. jak on wyglądał? Włosy pamiętasz czy coś? - zapytał.
- Nie. Widziałam tylko kontury, tak jak ty.
- To może następnym nie uciekajmy, tylko czekajmy aż się zbliży? - zaproponował.
- Zwariowałeś? Nie wiemy jakie ma zamiary wobec nas.
- Wiesz.... ja myślę, że to ten sam człowiek, jeśli to człowiek, który ugryzł Polę.
- Co? Wampir? Przecież takie coś nie istnieje - powiedziała.
- Posłuchaj, ja wiem, że...
W tym monecie do pokoju weszła ciotka.
- No więc, dysocjacje jonowe - powiedziała Katherina.
- Od kiedy to się razem uczycie? - zapytała Melissa.
- Ehh no wiesz... - Nathan przybrał swój ironiczny głos - ostatnio prawie nie zdałem i niestety muszę poprosić ją o pomoc.
- Naprawdę?- Melissa podeszła do nich i wzięła zeszyt, aby sprawdzić, czy rzeczywiście uczą się o dysocjacjach jonowych.
- Uh przecież tego nie da się czytać. Dziecko, że ty potrafisz przeczytać swoje pismo. Co tu pisze?
Katherina wzięła zeszyt - to jest temat: Dysocjacje jonowe.
- Cokolwiek - ciotka machnęła ręką i wyszła.
Rodzeństwo odetchnęło z ulgą.
- A widzisz? Czasami takie pismo się przydaje - bąkną Nathan.
Katherina się uśmiechnęła. Nagle zadzwonił telefon.
- To Lee - powiedziała.
Dziewczyna rozmawiała z nim z dziesięć minut.
Potem powiedziała Nathanowi, że Lee chce się z nią spotkać.
Nathan poczuł ukłucie w sercu. Patrzył jak jego siostra ubiera bluzę, on zaś siedział jak sparaliżowany. Doszło do niego, że ona nie może tam iść. Wstał i podszedł do drzwi.
- Nie możesz iść się z nim spotkać.
- Hehe, dlaczego?
- Katherina... grozi ci niebezpieczeństwo.
- Co? Nathan, przestań. Lee nie zrobiłby mi krzywdy.
- Nie znasz go.
- Ty też nie.
- Po prostu tam nie pójdziesz.
- Nie rób sobie żartów. Zaraz będę spóźniona - spojrzała na zegarek.
- Ja.. widziałem.. On jest niebezpieczny.
- Co widziałeś?
- Nic. Nie ważne i tak mi nie uwierzysz.
- Powiedz!
- Nie!
- Powiedz, bo zawołam Melissę. - zagroziła mu.
- Ok....
--------------------------------------
Hejcia ;*
Jak tam?
Mam nadzieję, że rozdział się podoba ^^

Następny pojawi się w niedzielę, 2 września *_*
Pozdrawiam ;*