Rozdział XIII

Gabriel uśmiechną się do Katheriny tak, że przeszły ją dreszcze. Nie spuszczała z niego oka, ani na moment. Michaela była wniebowzięta - nie odpuszczała Gabriela na krok, chyba się zauroczyła.
Ku zdziwieniom Kath i Lee, Gabriel był całkiem normalny i miły. Opowiadał sprośne żarty, które rozbawiały całe towarzystwo. Po dwóch godzinach, goście zdecydowali, że już jest późno i, że pójdą sobie. Katherina pożegnała wszystkich i została sama z Lee.
Gabriel postanowił, że odprowadzi Michę:
- Hej, Michaela.
Dziewczyna odwróciła się w jego stronę.
- Może cię odprowadzę?
- Mm nie, dzięki. Jadę z Natalie.
- Oh, daj spokój, boisz się?
Natalie dokładnie przyjrzała się Gabrielowi i poczuła coś niepojącego. Zaczęła bowiem szeptać do Machi:
- Nie idź, on jest zły, proszę cię.
Natalie dokładnie wiedziała, że koleżanka ją słyszała, niestety - Michaela jak Michaela - zignorowała jej ostrzeżenia, w ogóle udawała, że tego nie usłyszała.
- Ależ oczywiście, nic nie stoi na przeszkodzie - odpowiedziała z uśmiechem Gabrielowi.
Natalie tylko zobaczyła jak Michaela bierze chłopaka pod rękę. Dalszą widoczność zakłóciła jej mgła, która pojawiła się znikąd.
- Przyjemna noc, prawda? - zauważyła Micha.
- Bardzo.
- Jesteś taki tajemniczy. Opowiedz coś o sobie - zasugerowała.
- Hmm nie lubię o sobie mówić, ale proszę, jak chcesz to pytaj.
Dziewczyna zamyśliła się na moment. Patrzała tylko w pustą uliczkę, którą oświetlały przydrożne latarnie.
- Gabriel?
- Tak?
- Czy.. uważasz, że jestem ładna?
Gabriel bez chwili zastanowienia zaczął się śmiać. Micha zrobiła się czerwona jak burak.
- Ależ oczywiście. Jesteś piękna.
- Nabijasz się ze mnie, prawda?
- Nie. - od razu spoważniał.
Dziewczyna uśmiechnęła się do niego.
Oboje stanęli u progu jej domu.
Gabriel spojrzał Michaeli głęboko w oczy i namiętnie ją pocałował. Całowali się przez kilka sekund. Dziewczyna się odchyliła i spojrzała na niego.
- Czy mówiłem ci już, że jesteś piękna?
Oboje zaczęli się śmiać. Po kilku minutach się rozstali.

- Lee?
- Tak?
- Czy on udawał? - zapytała Katherina.
- Ale z czym?
- Czy na prawdę jest taki miły?
- Nie.
Para ucichła na moment.
- Mam się bać? - zapytała - nie wiem czy dobrze postąpiłam, że tak szybko ci zaufałam.
- Co? - zapytał.
- Nie ważne, źle się czuję.
- Dobra. W takim wypadku nie będę cię narażał na ból głowy - wyszedł.
Dziewczyna miała mętlik w głowie. Nie wiedziała co ma myśleć.
Ufać, czy nie ufać, co robić?
Postanowiła, że pójdzie się wykąpać. W czasie kąpieli usłyszała dość głośny trzask. Natychmiast zerwała się z wanny i ubrała biały szlafrok. Powoli otworzyła drzwi i szybko przeszła do swojego pokoju. Za plecami poczuła czyiś wzrok - momentalnie się odwróciła.
- Spięta dziś byłaś - powiedział Gabriel.
- Jak tu wszedłeś? Co tu robisz? Wyjdź! To włamanie! - podniosła głos.
- Ćśś! Cichutko, nie bój się - zaczął się powoli zbliżać.
- Czego chcesz?
- A co cię to obchodzi?
Katherina zamknęła oczy i poczuła jego oddech, jednak nawet jej nie dotknął. Powoli zaczęła je otwierać.
- Przypominasz mi ją. Jesteś identyczna, ale nie tak silna. Boisz się.
- Chcesz usłyszeć "tak"? No więc, tak, boję się.
Katherinie łzy popłynęły ze strachu. Gabriel zniknął. Katherina szybko zamknęła okno. Usiadła na łóżku i zaczęła pisać w pamiętniku.  
----------------------------------------------------------
Powracam, ale nie wiem na jak długo.
Krótko, ale wyszłam już z wprawy.
Rozumiem jeśli już nikogo nie zainteresuje moje opowiadanie. To moja wina, przepraszam. Do następnego razu.