Rozdział III

Katherina od razu po lekcjach poszła do domu, aby zebrać potrzebne materiały do nauki.
Ciekawe jaki ma dom... albo czy mieszka sam? A jak będą rodzice? - dziewczyna w drodze do Lee myślała o wielu rzeczach. Było jeszcze jasno, ale robiło się zimno. Nawet nie spostrzegła jak znalazła się przed domem.
Budynek miał dwa piętra. Był zbudowany z ciemnego kamienia. Przypominał jej jakieś stare muzeum - o do tego mogła upodobnić budynek. Miał w sobie taką tajemnicę. Kath czuła jakby stała właśnie przed czymś przez do musi przejść czując strach w sercu, ale jednocześnie ciekawość. To było uczucie. Wracając do opisu.. okna były w tylu gotyckim. Zaokrąglone. Z zewnątrz widziała tylko ładne, długie czerwone zasłony. Przenosząc wzrok niżej, dziewczyna zauważyła dwa samochody. O nie! A jak zapomniał o mnie i wprowadził sobie jakąś dziewczynę? I ja wejdę w momencie.... - postanowiła nie dopuszczać do siebie takich myśli. Idąc po schodkach widziała, że drzwi są uchylone. Zapukała, następnie weszła do pomieszczenia.
- Lee!? Jesteś tu?
Niestety nikt jej nie odpowiedział. Dziwne.... mi nigdy nie zdarzyło się nie zamknąć drzwi od domu.. - pomyślała Kath.
Cofała się do wyjścia, kiedy nagle uderzyła w tors wysokiego mężczyzny. Był bardzo przystojny. Jego szare oczy, jak i czarne włosy. połyskiwały w świetle słonecznym, które wpuszczało duże okno.
- Margaret? - zapytał tak jakby z nadzieją.
- Em nie. Nazywam się Katherina. Miałam się pouczyć z Lee. - kim jesteś?
- Gabriel - pocałował jej rękę -  Starszy brat twojego chłoptasia. - jego ton głosu zmienił się w mgnieniu oka. Mówił bardzo pewnie.
- Lee to nie mój chłopak - zaprzeczyła Katherina.
- Jeszcze. - mówiąc to napił się kieliszek wina. - He he to z czego mieliście się pouczyć? może ja cię nauczę, co? - jego uśmiech był tak ironiczny, że Katherina powoli wpadała w szał, ale postanowiła zachować spokój.
- Z historii - wzięła głęboki wdech.
- Jak można być słabym z historii? Przecież to najprostszy przedmiot - stwierdził chłopak.
- Nie dla mnie. Lee też jest dobry z historii - powiedziała.
- Ah tak? Ja jestem lepszy - stał tak blisko, że Kath się cofnęła.
- Tego nie wiem - uśmiechnęła się do niego.
Jednak on nie odwzajemnił uśmiechu. Stał jak wryty, wpatrując się uważnie w dziewczynę. Tak jakby chciał powiedzieć "kłamiesz mi".
Po chwili przeniósł wzrok na drzwi i odszedł od niej. Dziewczyna spojrzała na drzwi, u których progu stał Lee. 
- Katherina? - zapytał.
- Mieliśmy się pouczyć z historii, nie pamiętasz? - powiedziała z niedowierzaniem.
- Pamiętam, ale.... - przeniósł pytający wzrok na brata.
- Co się gapisz? No chyba nie zapomniałeś o randce, prawda? - znowu ten kpiący wzrok.
- To nie jest randka - powiedziała równo z Lee.
- Ha ha życzę udanej nauki. - poszedł w głąb mieszkania.
- Nic ci nie jest? Wszystko w porządku? - zapytał Lee z niewiarygodną troską.
- Wszystko ok. - odparła.
Kierując się na na górę Katherina podziwiała piękny dom. Było w nim smutno. Żadnych żywych kolorów. Wszystko z drewna. Jednak imponowały jej ładne obrazy zawieszone na ścianach.  To one sprawiały, że dom wydawał się inny, niż był. One nadawały charakteru.
Lee otworzył jej drzwi i wyszła do jego pokoju. Też wszystko z drewna. Beżowe zasłony.
- Z zewnątrz widziałam czerwone zasłony.
- Patrzałaś na sypialnię Gabriela. - powiedział.
- Nie mówiłeś, że masz brata.
- Nie warto o nim wspominać.
- Nie chcę pytać dlaczego. - posłała mu uśmiech.
- No tak.
Chłopak wysunął biurko. Kath położyła swoją torbę i wyjęła zeszyty, oraz książki. Zaczęli się uczyć.

Ona wyglądała jak moja Margaret - pomyślał Gabriel popijając kieliszek wina.
Gabriel był zapatrzony w kominek. Nie mógł uwierzyć własnym oczom, że ją widział. Z niedowierzaniem próbował znaleźć w swojej głowie logiczne wyjaśnienia. Jednak ich nie znalazł.
Pomyślał jedynie, że ktoś mógł jej zrobić pranie mózgu, albo coś, ale to i tak nie wchodziło w grę.
Margaret by sobie poradziła, była niezwykle silna - pomyślał. Nagle wróciły do niego wspomnienia. Przypomniał sobie jak bardzo ją kochał. Żadnej kobiety nie darzył tak potężnymi uczuciami jak ją, żadnej. Żadna nie była mnie godna - pomyślał. Ale Lee wszystko zniszczył. To wszystko przez niego - ścisnął kieliszek tak mocno, że pękł - muszę się zemścić, mam dobrą okazję.

-----------------------------------
Rozdział krótki, wiem, ale na ten moment to wszystko.
Już jest sześciu obserwatorów, dziękuję Wam. :)
To dla mnie motywacja do dalszego pisania. ;*
A podoba Wam się rozdział? 

Już się ochładza. Chyba deszcz będzie padał. Nie mam nic przeciwko. ;>
Jeszcze raz przepraszam za krótki rozdział. Nadrobię następnym.
A no właśnie. Następny rozdział będzie w poniedziałek.